Κι έλαμψε…

Ημίφως. Η ζωντανή ορχήστρα παίζει ένα από τα διαχρονικά ‘μπλουζ’. Αργό, νωχελικό, γεμάτο περιπάθεια. Ένα αχνογάλαζο συννεφάκι πλανιέται ολόγυρα, οι χρωματιστοί χαμηλότονοι προβολείς από την πίστα περνούν ανάμεσά τους, με τη δέσμη τους και το κάνουν πιο πραγματικό. Τα τόσα χέρια που πηγαινοέρχονται αδιάκοπα από το στόμα στο τασάκι εμπρός του το αναπαράγουν ασταμάτητα.

            Οι παρέες στα στρογγυλά τραπέζια με τα βαθειά καθίσματα, γυρισμένα όλα προς την πίστα και όλα τα μάτια σ’αυτήν και στα ζευγάρια που αργοσαλεύουν στον μαυλιστικό σκοπό.

            Η κοντινή παρέα… Όλοι νέοι, πολύ νέοι, αποξεχάστηκαν κι αυτοί. Κάποιος σιγομουρμουρίζει το σκοπό… Η και κοπέλα με το βελούδινο μαύρο κοστούμι της αντρικής κοψιάς και το τσιγάρο κολλημένο συνέχεια στο πλάι των χειλιών, όμως με τα μαλλιά άφθονα και γυαλιστερά, χυμένα στο σακάκι, να διαφωνούν… Πως όχι, είναι πέρα για πέρα θηλυκιά η ‘κτήτωρ’ της ανδρικής μόδας. Πλάι της ο νεαρός, προκλητικά ατημέλητο το ντύσιμό του και μια αλογοουρά να σείεται σε κάθε στροφή της κεφαλής, καλοχτενισμένη και άφθονη αλογοουρά ν’αφήνει ελεύθερο το αυτί με το χρυσό κρίκο καρφωμένο στο λοβίο. Και ‘βιζά βι’, αντικριστά που λένε, η άλλη κοπελιά ανεμίζει κ’αυτή τον καπνό του σιγαρέτου της… Έχει καθίσει με πλαστική ανεμελιά βαθειά στο κάθισμα. Μαύρο σπαραξικάρδια κολλητό το φόρεμά της, έχει τελείως παραιτηθεί από τον ρόλο του τον ‘αποκαλυπτικό’. Παίζει το ρόλο κορνίζας για τους δυο τροφαντούς καρπούς που προκλητικά ξεπετιούνται στο πλούσιο άνοιγμά του.

            Δυο καλοκαμωμένες κνήμες, δύο αρμονικοί μηροί, ντυμένοι στο μαύρο διαφανέστατο ‘καλσόν’, που αφήνει να μαντεύεις ελεύθερα την κρουστή θαμπόλευκη σάρκα. Παρακολουθείς ελεύθερα με τα μάτια… Το ένα πόδι πάνω στ’άλλο, η διαχωριστική γραμμή ανεβαίνει, σκοτεινή μα ολοφάνερη, ψηλά, κάτι λευκότερο, η γραμμή έγινε ένα μικρό τρίγωνο, κάπου εκεί θα σταματούν όλα… Δεν ξέρεις, αν ο φωτισμός βοηθούσε λίγο περισσότερο, ίσως να φαινόταν και η… ‘επιγραφή’.

            Η κοπέλα κουνάει το από πάνω πόδι ρυθμικά, στο σκοπό του τραγουδιού, που τώρα είναι μια γνωστή, ζωντανή ‘σάμπα’. Παρατηρώ το νεαρό με την ακούραστη αλογοουρά που ψηλά δεμένη σείεται πάντα με την παραμικρή κίνηση… Παρατηρώ τον άλλο της παρέας που κουβεντιάζει κι αυτός σοβαρά κι αδιάφορα με την αντροφορεμένη νέα γυναίκα… Παρατηρώ… Καμιά ιδιαίτερη συγκίνηση, καμιά δόνηση στην ατμόσφαιρα, κανένα αγκίστρωμα ματιάς, εκεί, ανάμεσα στο δρόμο που ελεύθερα οδηγεί στον υποσχόμενο παράδεισο…

            Μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγουδάκι… Ο σκοπός του καλύπτει τον ρυθμό της σάμπας εντός μου… Έτσι μούρχεται να το τραγουδήσω να τ’ακούσουν όλοι τριγύρω και να ξαφνιαστούν… Είναι κάτι ‘σκοποί’ τραγουδιστικοί και άλλοι που ποτέ δεν πεθαίνουν!

            Κάτω στο γιαλό, λοιπόν, κάτω στο περιγιάλι… Φύσηξ’ ο γιαλός κοντή νεραντζούλα φουντωτή… Και της φάνηκε ο παραστράγαλός της… ΚΙ’ ΈΛΑΜΨ’Ο ΓΙΑΛΟΣ κοντή νεραντζούλα φουντωτή.