"Το οδοιπορικό ενός κωμωδού" του Μανώλη Δεστούνη

Ο εκδοτικός οίκος “ΕΝΤΥΠΟΙΣ” του Γιάννη Κρανιά παρουσίασε με επιτυχία στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων στις 27 Δεκεμβρίου 2016, το βιβλίο του Μανώλη Δεστούνη “ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΚΩΜΩΔΟΥ”. 

Στην παρουσίαση μίλησαν ο Κώστας Παναγιωτόπουλος (BAR-BAR), η Τούλα Μπούτου και διάβασαν από το βιβλίο οι: Νίτα Παγώνη, Οδυσσέας Σταμούλης και ο Αυγερινός Σουλόπουλος.

Συνεχίζονται οι "Αναπάντεχες Κλήσεις"

Συνεχίζονται με επιτυχία οι παραστάσεις του έργου της Τούλας Μπούτου “ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΕΣ ΚΛΗΣΕΙΣ” που απέσπασε ευμενείς κριτικές από το κοινό, τους κριτικούς και τις ιστοσελίδες που ασχολούνται με το θέατρο. Οι παραστάσεις συνεχίζονται μέχρι το τέλος της σαιζόν. Παράλληλα στο θέατρο ΕΛΠΙΔΑΣ θα οργανωθούν ποιητικές βραδιές και μουσικά δρώμενα. Φιλοδοξούμε το θέατρο ΕΛΠΙΔΑΣ να γίνει ένας χώρος τέχνης και πολιτισμού!

Χρίστος Αδαμόπουλος, παλαιός πρόεδρος του Ο.Δ.Ε.Γ.

Αυτές τις εορταστικές και θρησκευτικά ξεχωριστές μέρες όπως η ημέρα των Χριστουγέννων, η μνήμη μας αναπολεί ανθρώπους που το όνομα τους έχει συνδεθεί με αυτές τις μέρες, όπως ο Χρίστος-Σταύρος Αδαμόπουλος. 

Υπήρξε ένας εκλεκτός πνευματικός άνθρωπος, ο οποίος είχε πλησιάσει και είχε συνδεθεί με την ελίτ του ελληνικού πνεύματος και τους ανθρώπους που την εκπροσωπούσαν όπως για παράδειγμα τον Διομήδη Πετσάλη και άλλους πολλούς. 

Αναθυμάμαι τον Χ. Αδαμόπουλο στην τελευταία του εμφάνιση σαν πρόεδρος του Ομίλου για την διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ Πειραιώς) στον αισιόδοξο λόγο που μας χάρισε για την τύχη και το μέλλον του Ομίλου αυτού. 

Άξιοι συνεχιστές στον δρόμο των γραμμάτων, τα παιδιά του ο Γιάννης και το Μαράκι. 

Τα βιβλία του κοσμούν την βιβλιοθήκη μου. 

Θα τον θυμόμαστε πάντα. 

Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

«Ο πρώτος που ασχολήθηκε εδώ στον Πειραιά συστηματικά με το θέμα της διατήρησης και της επικράτησης της ελληνικής γλώσσας υπήρξε ο αξέχαστος δάσκαλος Δαμιανός Στρουμπούλης ακόμα και με το όνειρο του να γίνει η Ελληνική γλώσσα παγκόσμια γλώσσα. Ήταν πράγματι Δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης, πρόεδρος για ένα μόνο χρόνο της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς αλλά ψυχή του πνευματικού Πειραιά. Αυτός ίδρυσε τον όμιλο για την ιστορία και τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας. Υπήρξα απ’ τα ιδρυτικά μέλη κι εγώ και θυμάμαι ακόμη τα ατέλειωτα αμπαλαρισμένα δέματα, που αφορούσαν το θέμα “Γλώσσα”, στοιβαγμένα κάτω από την στριφτή σκάλα της εισόδου του σπιτιού του. Δυστυχώς η προσπάθεια του Δαμιανού Στρουμπούλη δεν κράτησε πολύ. Έφυγε πρόωρα και αναπάντεχα απ’ τη ζωή. Το έργο του όμως συνεχίστηκε και με άλλους αξιόλογους προέδρους. Δεν θα αναφερθώ σε όλους, το θέμα είναι γενικώς «Η Γλώσσα μας και το σήμερα». Πάντα παρούσα και πιστή στο θέμα της γλώσσας, η Αμαλία Λεοντακιανάκου, διηύθυνε την κοινωνική πλευρά της υπάρξεως αυτού του σωματείου».

Το γλωσσικό ζήτημα είναι ζήτημα διανοητικό. Όπλο του είναι ο Λόγος. Και ο Λόγος μπορεί να κόβει. Ξίφος λόγου, λέει ο Σοφοκλής. Κι ο Παλαμάς, που ως φαίνεται πολλά ήταν τα κοινά με της σημερινής ζωής δεινά που απασχολούσαν την κοινωνία του, λέει: «Το μόνο ζήτημα μέσα στο Σουλτανάτο του ρουσφετιού που μπορείς να το κράξεις ιδεολογικό είναι το Γλωσσικό ζήτημα.»

Αλλά και ο Σολωμός θα ταυτίσει τη Γλώσσα με το υπέρτατο αγαθό, την Ελευθερία. «Δεν έχω τίποτ’ άλλο στο μυαλό μου παρεξ’ Ελευθερία και Γλώσσα»

Η γλώσσα είναι το όργανο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Και τα ζώα έχουν τη δική τους «μιλιά» όμως ο άνθρωπος χάρη στην πολύ εξελιγμένη δομή του εγκεφάλου του και την ύπαρξη του κέντρου λόγου στην αριστερή συνήθως κροταφική χώρα, είναι προικισμένος με την ικανότητα να εκφράζεται σε ένα πλήθος από «γλώσσες» των διαφόρων λαών. Η γλώσσα λοιπόν είναι το «όργανο». Και οι λέξεις είναι τα «σύμβολα».

Όσο πιο μακροχρόνια η ύπαρξη και η πορεία μέσα στο χρόνο μιας γλώσσας τόσο πιο πλούσια σε «σύμβολα» δηλαδή σε λέξεις που την αποτελούν. Υπολογίζεται πως η Ελληνική Γλώσσα (και ανάλογα η αγγλική π.χ. καθώς και άλλες γλώσσες καλλιεργημένων λαών) έχει 500.000 λέξεις. Συμπεριλαμβάνονται βέβαια τεχνικές, επιστημονικές λέξεις και ιδιωματισμοί, που μόνον σε πολύ ειδικές περιπτώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Στην καθημερινή ζωή και επαφή των ανθρώπων μόνον ένας πολύ μικρός αριθμός σε σύγκριση θα μπορούσε να εκφράσει τις λέξεις που ακούγονται. Γύρω στις 1.000 με 2.000.

Η δική μας γλώσσα με τη δύναμη και την αυτοτέλεια της πορεύτηκε μέσα στο χρόνο πάντα νικώντας αυτό το χρόνο. Δεν την απορρόφησε ποτέ κανένας λαός απ’ αυτούς που επιβουλεύτηκαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ζώντας πάντα μέσα στο στόμα του Λαού εξελίσσεται και διαμορφώνεται. Όμως οι ρίζες της πάντα ίδιες. Μια είναι η γλώσσα κι ας φαίνεται τόσο διαφορετική στη σημερινή μορφή της από κείνη των αρχαίων μας προγόνων.

Εκείνο που μας τρομάζει σήμερα είναι η γλωσσική μας ένδεια. Γιατί, ενώ ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας είναι τόσος και ζηλευτός, γιατί δεν τον χρησιμοποιούμε; Τι περισσότερο φταίει; Πού η Παιδεία μας δεν ανταποκρίθηκε; Πού ολιγώρησε; Πόσος είναι ο κίνδυνος; Είναι κάτι παροδικό αυτό το φαινόμενο της φτωχής γλώσσας; Και γρήγορα θα βρει πάλι την ανοδική της εξέλιξη; Είναι ένα γενικό φαινόμενο της γενικής φτώχειας και «λειψυδρίας» του καιρού μας; Είναι πάντως ένα πραγματικό γεγονός και πρέπει να μας απασχολεί. Ακούμε τόσο συχνά από το στόμα των νέων κυρίως, συνεχώς επαναλαμβανόμενες άκομψες λέξεις, θλιβερά υποκατάστατα της όμορφης ελληνικής μας γλώσσας. Ξενοφερμένες λέξεις που δεν συγκρίνονται με τις αντίστοιχες δικές μας. Λέξεις αταίριαστες που μας ξαφνιάζουν δυσάρεστα. Που μας εκθέτουν. Που μας προβληματίζουν. «Η γλώσσα μας – έλεγε ο Κ. Παλαμάς, ένας από τους κορυφαίους μας στον αγώνα για την γλώσσα – είναι εύκολη σαν το νερό που τρέχει, της πηγής και δύσκολη σαν τ’ άλογο τ’ ακαβαλίκευτο.»

Μια ευλύγιστη γλώσσα λοιπόν, που κυλά αβίαστα σα νερό, αλλά μπορεί ν’ αγριέψει και να γίνει αδάμαστη σαν το ακαβαλίκευτο άλογο αν δεν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις. «Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξέρεις να εξουσιάζεις αυτό το όργανο». Έλεγε και ο ποιητής ντ’ Ανούντσιο για το πολύτιμο όργανο της Λογοτεχνίας, τη Γλώσσα.

Καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο εξόν από την Ελληνική, δεν έχει εισχωρήσει περισσότερο, δεν έχει χαρίσει λέξεις στις γλώσσες των άλλων λαών. Στις επιστήμες, στις τέχνες, σ’ όλες τις εκφράσεις της καθημερινής ζωής, παντού θα βρεις αν λίγο ψάξεις, λέξεις καλοβαλμένες και αμετακίνητες, ελληνικές λέξεις.

«Ένα κερί που μάχεται στο σκοτάδι, όπως πολύ εύστοχα και λυρικά γράφει ο Δαμιανός Στρουμπούλης, δανεισμένος την παρομοίωση από μια Κινέζικη παροιμία, είναι κι η δουλειά που γίνεται από τον «Όμιλο Πειραιώς για τη Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας» καθώς και από τους ανάλογους ομίλους της Αθήνας και της Καβάλας.

Το περιοδικό του Ομίλου «Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ» που άρχισε να περνά τολμηρά και επιτυχημένα τα ελληνικά σύνορα και να ταξιδεύει σε μακρινές χώρες, όπου κι αν υπάρχει Ελληνική Ψυχή και χέρι ικανό να σηκώσει τη σημαία αυτού του ιδανικού, μιλά για ολοένα καινούργιες και μεγαλύτερες επιτυχίες.

Έμοιαζε με ουτοπία στην αρχή αυτή η πίστη, πως μπορεί η Ελληνική Γλώσσα ν’ αποκτήσει διαστάσεις μιας παγκόσμιας γλώσσας, όπως είχε γίνει χωρίς επιτυχία για την Εσπεράντο από το γιατρό Λούντβιχ Ζάμενχωφ (με το ψευδώνυμο DOCTORO ESPERANTO) και με την IDO και την INTELINGUA. Όμως για μια γλώσσα που έχει ήδη βάλει τη γλωσσική της σφραγίδα ανεξίτηλη στις γλώσσες των άλλων λαών, τίποτε δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί. Τίποτα δεν πρέπει να σταματήσει αυτή τη προσπάθεια τουλάχιστον. Για να μη «καταριόμαστε το σκοτάδι αφού θα μπορούσαμε ν’ ανάψουμε έστω ένα κερί», όπως λέει η Κινέζικη παροιμία.

Τελειώνοντας θα θυμίσω μια ωραιότατη στροφή από το ποίημα του Κ. Παλαμά ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ:

        Με την Μητέρα γλώσσα μας την καταφρονεμένη
        από τον άδειο ανάξιο νου, την άξια δουλεμένη
        στο πείσμα των ανήξερων από τον ποιητή
        χτίστε τα χτίσματα λογής. Ανθεί και σβεί στα χείλη
        τ’ άυλο λουλούδι. Δέσε το με νέα ζωή, κοντύλι
        στην πέτρα την θαυματουργή του λόγου. Στο χαρτί!

Πολλές φορές ένα ποίημα μπορεί να μιλεί με πολύ περισσότερα λόγια από το πιο μεγάλο και εμπεριστατωμένο άρθρο. 

"Ο σάτυρος του δάσους της Κομπιένης" η νέα θεατρική παράσταση στο Θέατρο Ελπίδας

                             

Η νέα θεατρική παράσταση που ξεκινά στο Θέατρο ΕΛΠΙΔΑΣ "Ο σάτυρος του δάσους της Κομπιένης",  πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία - φάρσα, του Κλώντ Μανιέ και σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόρτζου.

Παίζεται από 21 Δεκεμβρίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 8:00 μ.μ. με εξαιρετικούς πρωταγωνιστές τους: Νίτα Παγώνη, Οδυσσέα Σταμούλη και τον Μανώλη Δεστούνη.

Οι "Αναπάντεχες κλήσεις" συνεχίζονται με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Ελπίδας

Το Θέατρο Ελπίδας, παρουσιάζει από 28 Οκτωβρίου 2016, το καινούργιο έργο της Τούλας Μπούτου “ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΕΣ ΚΛΗΣΕΙΣ”

Μία σύγχρονη κοινωνική κωμωδία, που αναφέρεται στα προβλήματα της εποχής μας και στις δυσκολίες που βιώνουμε όλοι. Διανθίζεται με όνειρα και απορρέει ελπίδα για το μέλλον!

Το έργο εστιάζει σε μια καθημερινή οικογένεια και στα προβλήματά της στην Ελλάδα του σήμερα, η οποία, έχοντας και ένα ανάπηρο παιδί, παλεύει για να επιβιώσει. Ένας παράξενος επισκέπτης εμφανίζεται που με έναν μοναδικό τρόπο θα τους βγάλει από την ρουτίνα και την μιζέρια τους, θα τους «ξεγυμνώσει» κάνοντάς τους να ξαναδούν τους εαυτούς τους, τις σχέσεις τους και ν’ αποκαλύψουν καλά κρυμμένα μυστικά τους… Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, καθώς το τηλέφωνο χτυπάει αρκετές φορές και οι… αναπάντεχες κλήσεις, αλλάζουν συνεχώς το σκηνικό, κάνοντας το κοινό μάρτυρα σε μια λύση και ένα… θαύμα! Όλα τα συναισθήματα «μπλέκονται» γλυκά σε αυτό το έργο, όμως τον πρώτο «λόγο» έχουν το χιούμορ και η ελπίδα!

Σκηνοθεσία: Χάρης Γεωργιάδης
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαριλένα Μέλη
Μουσική: Sissy Rada 
Στίχοι: Τούλα Μπούτου
Μουσική επιμέλεια: Χάρης Γεωργιάδης

Φωτισμοί: Στάθης Αναστασίου 
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μέλη 
Video προβολή: Νεκτάριος Μπουτεράκος

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Βαμβακούσης

Παίζουν: 
Μανώλης Δεστούνης
Νίτα Παγώνη
Αυγερινός Σουλόπουλος
Μαριλένα Μέλη
Γιάννης Διακονικόλας

Παραστάσεις:
Παρασκευή 9:00 μ.μ. - Σάββατο & Κυριακή 8:00 μ.μ.
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά 
Εισιτήρια: Κανονικό 12€ - Συνταξιούχων και άνω των 60 ετών 10€

Φοιτητικό, Ανέργων, Ομαδικό 7€

Προπώληση στο ταμείο του θεάτρου: Αριστοτέλους 53 & Σμύρνης 2, 10433 Αθήνα
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6945262890 και 2108816780

ΠΑΤΡΙΔΑ: εμπνευσμένο ποίημα για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο

Αυτό το ποίημα είχε λάβει μέρος στον φετινό Διαγωνισμό Ποίησης για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι εμπνευσμένο από ένα ποίημα του φιλέλληνα Rupert Brooke, με τίτλο: The Soldier. Ο Rupert Brooke (ήταν ένας μέτριος ποιητής) προσπαθώντας να βοηθήσει ιδιαίτερα την Ελλάδα στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, ταξίδευε σε όλο το Αιγαίο και έχασε την ζωή του έξω από την Σκύρο, γι’ αυτό και είναι θαμμένος στα παράλια του νησιού.

Δεν έχει αρχή και τέλος η Πατρίδα.

Υπάρχει εντός μας αίμα μας και ψυχή.

Μια φλόγα θύμησης. Ηλιαχτίδα

να μας θερμαίνει κάθε στιγμή.

Γλυκειά Πατρίδα μου!

Το χώμα σου ντύμα μου ιερό

Ανέμου περασιά σε μένα που το φέρνει…

κι όπου κι αν βρίσκομαι μαζί του να με παίρνει

κάτω από τον δικό του ουρανό.

Γύρισα σ’ όλη τη Γη. Κι από τα Δαρδανέλια έχω περάσει

κι άλλες χώρες για να βοηθήσω.

Κι ύστερα της Γαλήνης τον σκοπό για να σαλπίσω

σ’ όλον τον κόσμο. Έναν κόσμο Ειρηνικό

Όμως τις πρωτινές χαρές τώρα στοχεύουν

τύμπανα ενός Πολέμου Χαλαστή.

Κι εμείς διαβαίνουμε ανάμεσα, διψώντας

μιας Λάμπουσας Ειρήνης την αρχή.

Κι αν κάποια φορά στο Όνομά Της

αιμάτινο πότισμα από δικής μου ξόδεψης κόκκινο Χαλασμό,

Λόγο δεν έχει κανείς να πει!

Γιατί στα χέρια μου αξόδευτη η Σκυτάλη

έτοιμη να δοθεί σε Συνέχειας Πηγαιμό

Μα αν Μοίρα ξενόφερτη προσμένει

κάποια τελεία στη βιοτή την ξοδεμένη

μακριά από της κοίτης μου τη γεννήτρα ανασαιμιά…

Ολόκληρη η Πατρίδα η λατρεμένη

κατάσπαρτη στου κορμιού κάθε γωνιά του

θα με κρατεί σφιχτά στην αγκαλιά του

θα διώχνει Άγνωστη - Απόμακρη - Ανεγνώριστη

την Ερημιά.

Άγγελος Παρθένης

Το παρακάτω είναι ένα γράμμα από τον προσφάτως εκλιπόντα και εκλεκτό ποιητή Άγγελο Παρθένη, που μου έστειλε στις 12 Δεκεμβρίου 2005 και το αναρτώ για να δείξει την απήχηση που είχε το περιοδικό “Πειραϊκά Γράμματα” από ανέκαθεν στο πνευματικό κοινό.

Φίλη κ. Μπούτου,

Αισθάνομαι τη βαθιά ανάγκη να σου εκφράσω τη χαρά και την ικανοποίηση μου για τη νέα πνοή που έδωσες στα “Πειραϊκά Γράμματα”, αλλά και τον απεριόριστο θαυμασμό μου για το εκπληκτικό ψυχικό σθένος σου ύστερα απ’ τα τόσο συχνά και σκληρά χτυπήματα της Μοίρας που δέχτηκες. Το ξέρεις ότι σου συμπαρίσταται, διακριτικά μεν, αλλά ειλικρινά.

Έως σήμερα δεν είχα συνειδητοποιήσει απόλυτα τι μεγάλη απήχηση μπορεί να έχει ένα λογοτεχνικό περιοδικό, όταν δίνει βάρος και σημασία στην ποιότητα και όταν μένει πιστό στην ταυτότητα και τον προσανατολισμό του. Κάποια αισιόδοξα μηνύματα που έλαβα με βοήθησαν να το εμπεδώσω. Είναι ευχάριστο να διαπιστώνεις ότι οι αναγνώστες σου διαθέτουν αλάνθαστο αισθητήριο και κριτήριο για το ουσιώδες και το γνήσιο.

Συνέχισε έτσι, αγαπητή μου φίλη, και θα έχεις πάντα αμέριστη τη δική μου ταπεινή συμβολή στην προσπάθεια και τον αγώνα σου!

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Άγγελος Παρθένης

Κριτικές για τις "Αναπάντεχες κλήσεις"

Ακούγοντας και διαβάζοντας γνώμες για το έργο μου, που παίζεται σήμερα Σάββατο 17-12 και αύριο Κυριακή 18-12, στο καλοδιατηρημένο και ανανεωμένο θεατράκι μας ΕΛΠΙΔΑ, της Έλενας Τσαλδάρη, αισθάνομαι βαθειά ικανοποίηση γι’ αυτούς, που κατάλαβαν το νόημα του έργου τόσο σωστά και πήραν μηνύματα απ’ αυτό, μέσα σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς μας, για Ελπίδα και Προσμονή για κάτι καλύτερο. 

Αυτός ήταν και ο βαθύτερος σκοπός του έργου. Ευχαριστώ τους συντελεστές του, τον σκηνοθέτη, ηθοποιούς, μουσικούς και όλους όσοι βοήθησαν με οποιονδήποτε τρόπο.

Εδώ μπορείτε να δείτε τις κριτικές:  Αθηνόραμα , Θεατρομάνια

Η ταινία μικρού μήκους "Γράμματα στη Γερμανία" σε φεστιβάλ ταινιών

H ταινία «ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ» σε σενάριο της Τούλας Μπούτου από τη βραβευμένη σειρα διηγημάτων «ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ», και σε σκηνοθεσία του Αντώνη Μποσκοϊτη, παίχτηκε πρόσφατα στο φεστιβάλ Μόσχας, όπου διακρίθηκε, καθώς και στο φεστιβάλ του Κρασνογιάρσκ στη Σιβηρία που επαινέθηκε πολύ.

Τα «ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ» θα παιχτούν από τον Ιανουάριο και μετά σε μεγάλες αίθουσες της Αθήνας και του Πειραιά.

Στην ταινία ήταν διευθυντής φωτογραφίας ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, ενώ την πρωτότυπη μουσική έγραψε η Ελένη Καραίνδρου.

Πρωταγωνιστούν :  Μανώλης Δεστούνης

                                Λίλα Μπακλέση

                                Απόλλων Μπόλας

ΧΑΪ ΚΟΥ

Ρόδο στη μέση…

Δυό τόπων τα σύνορα

καταργημένα

Στερεύουν οι βρύσες.

Οι ρωγμές που τις ρουφούν

πηγάδια λήθης

Φως στο σύννεφο

εφτάχορδη πρόταση

Ουράνιο τόξο!

Οι μαργαρίτες

Το προδομένο χαλί

κίτρινης πλάνης.

Η ΕΛΙΑ

Εμένα η γενιά μου είναι χρυσή.

Από το αγρίλι του Ηρακλέα γεννημένη

είμαι η ελληνική Ελιά η τιμημένη

κι από των δέντρων τις γενιές η διαλεκτή.

Στης Ολυμπίας μέσ’ στο χώμα το ιερό

ρίζωσα για να ζήσω στους αιώνες.

Σκοπός μου, πεθυμιά και ριζικό

μόνη ν’ αθανατίζω τους αγώνες!

Δέντρο ζωγραφιστό με φύτρα θαλερή

με φύλλα – κλώνους που δεν έχουν ταίρι.

Τ’ ασήμια μου μόνο με χρυσό μαχαίρι

έπρεπε να κοπανούνε από τέκνα αμφιθαλή

για να γεννούν κότινος στα μαλλιά των νικητών

ωδή Πινδάρου στων μαρμάρων τη λαμπράδα

μεσ’ στους χυμούς μου πέρα ως πέρα Ελλάδα

να φέρνει μήνυμα στα πλήθη των λαών.

Εμένα η γενιά μου είναι λαμπρή.

Φίλημα γαλανής θεάς μ’ έχει τρανέψει.

Ευλογημένος ο καρπός μου για να θρέψει

κι απόσταγμα χρυσό πάλι απ’ τη σάρκα του ζωή.

Όμως απ’ όλα που χαρίζω τ’ ακριβά

ένα το βάζω πάνω απ’ το καθένα:

Στου ξωκλησιού το καντηλάκι το δικό μου αίμα

που σιγοκαίει μπρος στην Παναγιά.

Ο Ομπάμα και η παρουσία του στην Ελλάδα

Ναι. Ο Ομπάμα, μας ήρθε στην Ελλάδα επίσημος και καλοδεχούμενος επισκέπτης με την άλλη μορφή του. Στα ολόμαυρα μαλλιά του, είχε κατακαθίσει ο χρόνος, είχαν το γκριζόασπρο χρώμα της επέλασης του χρόνου, που χάριζε στη σκούρα μορφή του κάποια περισσευούμενη περίσκεψη και σοβαρότητα. Όμως το νεανικό του σφρίγος ατόφιο στη κορμοστασιά και τον βηματισμό. Αναπόλησα τις φωτογραφίες που είχα πρωτοδεί. Με την κατάμαυρη γιαγιά του, μια κακοπαθιασμένη νέγρα σύμβολο φτώχειας και θλίψης. Την όμορφη κάτασπρη νέα γυναίκα, τη μητέρα του, που κρατούσε σφιχταγκαλιασμένο το μαύρο της αγοράκι.

Ύστερα, από στιγμιότυπα στη ζωή του με την όμορφη νέγρα σύζυγό του, τις πιο σκούρες νεαρές κόρες του… Κι ύστερα την δική μου σκέψη, που μέσα της έλαμψε ευθύς, σαν ελπίδα, σαν σωσίβια λάμψη προσμονής. Κάτι καινούργιο, έτσι μου φάνηκε, που θα έφερνε από το Λευκό Οίκο μια επανάσταση στην σκοτεινή ιστορία τόσων πολλών χρόνων.

Ναι. Ήλπισα πως κάτι καινούργιο ανατέλλει με αυτό τον διαφορετικό άνθρωπο κι ας ελπίζει η ανθρωπότητα σε κάποιο πρωτοφανέρωτο ουράνιο τόξο. Θα μου πείτε απατηλές ελπίδες και ρομαντισμός;

Εγώ έτσι το ένιωσα. Και τότε έγραψα ένα ποίημα:

Έκκληση στον Μπαράκ Ομπάμα

Αχ! Μη μας απογοητεύσεις

Μαύρε Λωτέ της Αχνόφεγγης Μέρας!

Μη σε παρασύρουν τα θηριώδη κύματα

ενός Ατέλειωτου Καιρού

των Άσπρων Λωτοφάγων Προγόνων σου.

Όλων αυτών που ζέσταναν με τον όγκο τους

με το βάρος, τη σκιά και τις βλέψεις τους,

το Βαρύγδουπο Γραφείο της Οβάλ Κάμαρας

στην Άσπρη Γειτονιά.

Εκεί, όπου εναπόθεταν τα άνομα σχέδια κι όνειρά τους.

Μη λογαριάζοντας τι θα σάρωναν πίσω τους

οι κρύφιοι, κούφοι, λογισμοί τους.

Στο βωμό της δικής τους Πεθυμιάς.

Για Δόξα. Για Χρυσάφι. Για Δύναμη.

Για το γονάτισμα των Αδύναμων Λαών.

Για λιώσιμο των Ανθρώπινων μερμηγκιών

κάτω απ’ τη βαριά τους φτέρνα.

Κάνε να λάμψει Ήλιος Δικαιοσύνης μια φορά.

Ν’ αντηχήσει

Καμπάνα Πανανθρώπινη κάποιου Τέλους.

Και μιας Αρχής.

Κάνε Πρωτόφαντος Αστέρας να φανείς

ανάμεσα στους ακούνητους πενήντα,

σ’ έναν Ουρανό Ελπίδας,

σε μια θάλασσα Παρηγοριάς.

Γύρεψε και φέρε κοντά μας τον Θεό

για να διδάξει την Αγάπη μιαν ακόμη φορά

και νάναι ΑΛΗΘΙΝΗ!

Μη μας Πλανέψεις Μπάρακ Ομπάμα.

Του κόσμου όλου πάρε την Ευχή.

Για ένα χαμόγελο – Τόνα στόμα στ’ Άλλο.

Για ένα κλαδί Ελιάς – Τόνα χέρι στ’ Άλλο.

Για της νεκροζωντανεμένης Ελπίδας

σπαταλημένο Μύρο.

Για την Αρχή κάποιας Ανατολής,

Χαράς Άσβεστη Φλόγα

στη Δύση των Αιώνων.

Απάντηση δεν πήρα από το «Άσπρο σπίτι» όμως χάρηκα αυτή την επίσκεψη και τα ωραία λόγια του, που ίσως να μην τα ξεχάσει, κι από κει που θα είναι τώρα, θυμηθεί να βοηθήσει την Ελλάδα, που όπως δήλωσε τόσο αγαπά.

ΑΠ' ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Είναι απ’ τις ωραιότερες καντάδες, που έχει τραγουδηθεί πάρα πολύ επιτυχημένα, από τον Λάζαρο Κατωγά, σε παλαιότερους χρόνους αλλά για μένα είναι πάντα αθάνατη.

Απ’ των αγγέλων τα στόματα κλεμμένη

θυμίζει πάντα στη γη τον ουρανό

άλλοτε μοιάζει με θάλασσα αφρισμένη

άλλοτε μοιάζει με κύμα ταπεινό.

Τα κύματα της θαρρείς αναθαρρεύει

ρόδα κι αγκάθια πουλάκια και θεριά

(και η καρδιά μου μαζί της ταξιδεύει

κι απ’ το Μαΐστρο ξανοίγει στο βοριά.)       δίς

Καινούργιους τόπους εμπρός της αγναντεύει

ξαναγυρίζει το κύμα στα παλιά.

Μορφές, αγάπες ολόγυρα αγναντεύει

χαρές και πίκρες και πόνους και φιλιά,

απ’ των αγγέλων τα στόματα κλεμμένη

επήρε όλα τα κάλλη τους μαζί.

(Γι’ αυτό της πρέπει στο στόμα σου να μένει

Γι’ αυτό της πρέπει στο στόμα σου να ζει.)         δίς