ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΡΟΛΟΙ

Τι ώρες μου φύλαγες, παλιό του σπιτιού μας ρολόι!
Που στέκεις ακούνητο με άλλη λαλιά
και οι δείκτες σου ν' αφουγκράζονται το μοιρολόι
που φλόγα αιμάτινη απ’ την καρδιά.

Τι ώρα μου έκρυβες! Και πως εντός σου τις κρατούσες
να μη θαμπώνουνε εκείνες της χαράς.
Κείνες τις λιόχαρες της νιότης , που μηνούσες
πως δεν παλιώνουνε όσο μακριά κι αν πας.

Ω, πόσο με γέλασες, γλυκό της ζήσης μου συντρόφι
Και μ’ αποκοίμιζες με την καμπανιστή σου σιγουριά
για να χορεύω στης ζωής το πανηγύρι
και τώρα να γερνώ μ’ ολομάδιστα φτερά.

Κι ως μένω να σε κοιτώ τριγύρω ίσκιοι, παιδιών γελάσματα,
τρεχαλητά χαράς πατήματα, ελπίδες, φευγιών κομβόι
και του Μεγάλου Χαλασμού η Συμφορά…
Έτσι να πέφτουν, χάντρες απ’ της ζωής το κομπολόι.


Τούλα Μπούτου