Το Ολοκαύτωμα

Μέσα από το σύνολο των συμμετοχών στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης στη Ελληνική Γλώσσα με θέμα «Το Ολοκαύτωμα», Σπονδή στο μαρτύριο των Ελλήνων Εβραίων - Επιλογή σύγχρονης ποίησης, επιλέχθηκαν πενήντα εννέα ποιήματα. Τον Διαγωνισμό προκήρυξε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης στο πλαίσιο των ομότιτλων πολιτιστικών δράσεών του στο Pittsburgh (ΗΠΑ) το 2014 και στην Παιανία το 2015.

Στο βιβλίο αυτό ανάμεσα στα επιλεχθέντα ποιήματα, που εστάλησαν για τον Διαγωνισμό, επιλέχθηκε και το ποίημα της Τούλας Μπούτου με τίτλο «Το Ολοκαύτωμα».

“Το Ολοκαύτωμα”

Είν’ η Αγάπη που λαβώθηκε βαριά

που έχασε δρόμους από τη Θεία Χάρη ευλογημένους.

Τότε ακολούθησαν άλλους δρόμους. Συμφοράς.

και γύρεψαν την καταπάτηση των ξένων αγαθών

με άνομους νόμους.

Το Μίσος τρύπωσε στις ανθρώπινες καρδιές

με τυφλωμένο πάθος κατακτητικό! Με ανέμους

να πνέουν μέσα απ’ τις ανθρώπινες ψυχές

για να σαρώνουν νόμους ηθικούς και να νεκρώνουν

την έννοια της Τιμής, Της Συναδέλφωσης, της Κοινής ζωής

και τους κοινούς σκοπούς που γιγαντώνουν.

Η Γη μας γι’ άλλη μια φορά – τόσο τραγικά

έζησε μέρες, χρόνους διχασμένους,

σκληρούς, απάνθρωπους και πληγωμένους.

Κι άνθρωποι πλήρωσαν την τιμή του Μίσους

από συνάνθρωπους, που όμως τους έβλεπαν μόνο

σαν ξένους, μισητούς κι αποδιωγμένους.

Η Ελλάδα… Οι Έλληνες Εβραίοι στον ανεμοστρόβιλο της καταστροφής

Τίμημα έδωσαν μεγάλο. Η Ειρήνη άγνωστη πια πηγή.

Και το δικαίωμα της Ζωής. Της Νιότης η θεία επιταγή.

Ξεχάστηκαν. Κίνητρα γινήκαν από ανελέητους νικητές

για να ξερριζωθούν, να πατηθούν σκληρά, να σβήσουν

Τώρα οικογένειες σκόρπιες, αγνά παιδόπουλα

που αρμονικά βίωναν τη ζωή συντροφεμένοι,

στα πιο απάνθρωπα, τα πιο σκληρά κάτεργα.

Σε εργαστήρια φρίκης ανωμάλων εγκεφάλων τις ριπές

έγιναν «αντικείμενα» παράδοσης σ’ αυτές

και σε ανύπαρκτων συνειδήσεων ροπές.

ΙΣΡΑΗΛ

Ένας λαός, που της Δημιουργίας ο παλμός

μέσα του άνθιζε να φέγγει λαμπερός

και να φωτίζει της προόδου, της ακμής τα μονοπάτια.

Σκληρά βρέθηκε να παλεύει. Ξερριζωμένος. Μοναχός.

Αυτοί που αδύναμοι στον αγώνα τους με το Κακό

τόσο ανίκανοι πια στην πάλη για τα όσια και τα ιερά τους

σέρνονταν σε ρόλους τραγωδίας μέσα στης Ιστορίας τα κιτάπια.

Όμως ο σπόρος, ακόμα και μέσα στους νεκρούς,

η σπίθα της Ζωής δικαιωμένη, υπήρχε!

Δεν είχε η Ελπίδα σβήσει κι ούτε την ξέχασε ο Θεός.

Η Ελπίδα έτοιμη να ξανανθίσει καρτερούσε.

Κι η χώρα αυτή, με το δικαίωμα το ανθρώπινο.

Δικαίωμα των πλασμάτων όλου του Κόσμου.

Ζήτησε πάλι πίσω τη ζωή του κάθε ατόμου.

Για κάποια Άννα Φρανκ που δεν φοβάται τη νιότη της να ζήσει.

Για τα παιδιά να μεγαλώνουν σε κάποια Γη. Δική τους.

Να γίνονται τούτης της Γης κάτοικοι σωστοί, ειρηνικοί.

Θερμή Ευχή – Ποτέ ξανά τέτοιος ξερριζωμός.

Οι πόλεμοι! Πρέπει να βρούνε τρόπους να τους καταλαγιάσουν.

Όλη η Γη ας γενεί μια Αγκαλιά.

Κι εμείς τα μονιασμένα της παιδιά

Μια αγκαλιά!

που για το μοιρασμένο τίμια Καλό

θα γίνουν πια όλοι σύμφωνοι

Για να το πλάσουν!

Τούλα Μπούτου