Χώμα Ελληνικό

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα

και θα ζούμε μήνες χρόνους χωρισμένοι

άσε με να πάρω κάτι κι από σένα

γαλανή Πατρίδα πολυαγαπημένη

Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω

γιατί κάθε λύπη κάθε τι κακό

φυλαχτό από αρρώστια φυλαχτό από Χάρο

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό

χώμα δροσισμένο από νυχτιάς αγέρι

χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη

χώμα μυρισμένο από το καλοκαίρι

χώμα ευλογημένο

χώμα που γεννάει μόνο με τις πούλιες την ουράνια χάρη

μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά

το μοσχάτο κλίμα το ξανθό σιτάρι

τη χλωρή τη δάφνη τη πικρήν ελιά

χώμα τιμημένο όπου το χουν σκάψει

για να θεμελιώσουν έναν Παρθενώνα

χώμα δοξασμένο όπου το χουν βάψει

αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα

χώμα που χει θάψει λείψανα αγιασμένα

απ’ το Μεσολόγγι και από τα Ψαρά

χώμα όπου φέρνει στον μικρόν εμένα

θάρρος, περηφάνια δόξα και χαρά

θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια

κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλει

από σε θα παίρνει δύναμη, βοήθεια

μην τον ξεπλανέψουν άλλα ξένα κάλλη

η δική σου χάρη θα με δυναμώνει

κι όπου κι αν γυρίζω κι όπου κι αν σταθώ

συ θε να μου δίνεις μια λαχτάρα μόνη

πότε στην Ελλάδα πίσω θε να ρθω

κι αν το ριζικό μου έρημο και μαύρο

μου γραψε να φύγω και να μη γυρίσω

το στερνό συχώριο σε σένα θα βρω

το στερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω

έτσι κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω

και το ξένο μνήμα θα ναι πιο γλυκό

σα θαφτείς μαζί μου στην καρδιά μου επάνω

Χώμα Αγαπημένο Χώμα Ελληνικό.

Γεώργιος Δροσίνης

Για να θυμόμαστε αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε και την δόξα και την ιστορία που μας ανήκει.

Τούλα Μπούτου

ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

     Ήταν μια ξεχασμένη εικόνα! Μία εικόνα βγαλμένη απ’ τα παληά. Πότε είχα ξαναδεί αυτή την ανεμιστή γαλάζια σύναξη των αγαπημένων συμβόλων; Ούτε που θυμάμαι. Εμείς που είχαμε ζήσει εποχές σκληρές, πολύ σκληρές τότε που έπρεπε να φυλάγουμε στο σκοτεινό πατάρι του σπιτιού το κοντάρι με την γαλανόλευκη, γιατί κείνη την εποχή «μας έσκιαζε η φοβέρα και μας πλάκωνε η σκλαβιά» για τέσσερα χρόνια, κι αλίμονο αν ο κατακτητής ανακάλυπτε πως διατηρούσαμε τα όσια και τα ιερά μας ζωντανά κι αθάνατα!

   Όμως τόσα χρόνια είχανε κυλήσει από τότε, και πόσα καινούργια μας είχανε πικράνει! Σαν ακούγαμε για τούτο το «πανί χωρίς σημασία». Για κουρελόπανο που μπορείς και να το πατάς! Για ανύπαρκτα σύμβολα και σβησμένες ιστορίες! Όμως να, στη γωνιά της πλατείας αυτές τις σημαδιακές Μαρτιάτικες μέρες υπήρχε ο πωλητής της γαλανόλευκης. Πολλές σημαίες!

Έτσι περήφανες, με τον άσπρο τους σταυρό στην κορφή. Με την ευλύγιστη χάρη στο φύσημα του θαλασσινού αγέρα. Με τις μνήμες να τυλίγονται και ν’ αγκαλιάζουν το λεπτόκορμο κοντάρι! Η ίδια εικόνα και σε μερικούς δρόμους πιο κάτω! «Πουλούσαν σημαίες και στη λαϊκή αγορά» με πληροφορούσαν.

    Μια χαρά πλημμύρισε την καρδιά μου ζυμωμένη με νοσταλγίες, θύμησες πολλές, αμέτρητες… πικρές στιγμές μεγαλοσύνης κι ελπίδας! Άρωμα νιότης… Μελωδίες από «πνεύμα αθάνατο, πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού…».

    Αγόρασα μία… Την έδεσα στο μπαλκόνι, παραμονή της Γιορτής. Ο Παντελής με την πληγωμένη του οντότητα χαιρέτισε στρατιωτικά δακρύζοντας, και της μιλούσε, της μιλούσε όπως εκείνος μπορεί, είμαι σίγουρη πως είχε πισωγυρίσει μαζί της στα χρόνια του 1940-1941.

   Έσκυψα από το μπαλκόνι, μερικά ακόμα ασπρογάλαζα λάβαρα μου έγνεφαν από τους γύρω εξώστες. Ναι! Υπάρχουμε! Μου τραγουδούσαν.

    Η ψυχή του ποιητή Γεωργίου Δροσίνη, που είχε καθιερώσει την Γιορτή της Σημαίας στα σχολεία θα μας χαμογελά τώρα από κάποια ακρούλα τ’ ουρανού. «Επί τέλους!». Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που έφεραν τους πουλητάδες με την πραμάτεια τους στους δρόμους, στις λαϊκές, τόσο κοντά μας για να μας αγγίξουν και να μας ξυπνήσουν! Ποτέ πια λησμοσύνη.

   Η μνήμη σκιρτώντας από χρόνο σε χρόνο, από κομμάτι σε κομμάτι της ιστορίας, σταμάτησε δακρυσμένη σε κείνο το παλικάρι… Τον φρουρό της Ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη. Τον Κώστα Κουκκίδη! Που όταν στις 27 του Απρίλη του 1941 μπήκαν οι κατακτητές στην Αθήνα, όταν ο βάρβαρος Ναζισμός μας έκοβε την ανάσα, εκείνος έμεινε ακίνητος, άφοβος κι αποφασισμένος. Να πώς απαθανάτισε την πράξη του ο ανταποκριτής της εφημερίδας Νταίηλυ Μαίηλ του Λονδίνου στο φύλλο της 09-06-1941 (από το περιοδικό ΕΛΛΟΠΙΑ του Δημήτρη Λαζογιώργου Ελληνικού).

     «… Ο Κ. Κουκκίδης, Έλληνας στρατιώτης, φύλαγε την ελληνική σημαία φρουρός στην Ακρόπολη της Αθήνας, όταν μια ομάδα Γερμανοί στρατιώτες τον πλησίασαν. Κρατούσαν τη δική τους με την σβάστικα στα χέρια «Κατέβασε τη σημαία» του είπαν. «Κι ανέβασε τη δική μας!». Ο Κώστας δεν ήξερε τη γλώσσα τους μα κατάλαβε. Έσφιξε τα δόντια, έλυσε το σκοινί και αργά άρχισε να κατεβάζει τη γαλανόλευκη αμίλητος… ‘Υστερα κοντοστάθηκε για μια στιγμή, κάρφωσε τα μάτια στον Γερμανό επικεφαλή της ομάδας κι απότομα μ’ ένα σάλτο βρέθηκε στον διπλανό βράχο. Τυλίχτηκε με τη σημαία και ρίχτηκε στο κενό…»

      Η Ελλάδα και τα παιδιά της ας κρατήσουν για πάντα τη θύμησή του.

Τούλα Μπούτου

Εσύ, Ποιητή

Και συ Ποιητή

με την τραχειά φωνή της αγωνίας σου

Με το χάδι του υπέρτατου Λόγου

Της Αλήθειας τη φθίνουσα λάμψη

και την μελωδία των εγερτήριων στίχων

Σάλπισε το δικό σου εμβατήριο!

Σε κάλεσμα πανανθρώπινο

με τη φλόγινη φωνή σου Ποιητή!

Για όσους θα γίνει μπορετό

να βάλεις σε μια πορεία Ελπίδας, Θάρρους κι Αναζήτησης

Μερεύοντας τις απείθαρχες ροπές

της Αγριότητας και του Μίσους

Ξορκίζοντας τις σκοτεινές διαβάσεις

της προδομένης Ανθρωπιάς.

Αναζητώντας μέσα στα στοιβαγμένα αποκαΐδια

τις κοιμώμενες σπίθες της Αγάπης, της Αδελφοσύνης, της Συμπόνιας

Και τη θεία μέθεξη εκλιπαρώντας

από έναν οικτίρμονα θεό.

Ηλιαχτίδα σε καταιγίδας σάρωμα

Σαν πελάου ασίγαστο τυφώνα

και σε καταποντισμένων βροντοχτυπημάτων

τη γλυκειά φωνή σου, Ποιητή!

Κι ας γίνει λύρα χρωματιστή, εφτάχορδη

της ξαστεριάς το Ουράνιο Τόξο!

Μπαράκ Ομπάμα

Επειδή με την είσοδο του στον Λευκό Οίκο η παρουσία του Μπαράκ Ομπάμα με είχε εντυπωσιάσει και είχε γεννήσει ελπίδες για ένα καλύτερο κόσμο, αφού ξέρουμε ότι από την Αμερική πηγάζουν όλα, είχα γράψει κάτι γι’ αυτόν. 

Πιστεύω πως δεν διαψεύσθηκα τελείως. Ήταν ο ανθρωπινότερος Πρόεδρος σε σύγκριση με τους άλλους ως τώρα, εξαιρείται ο Αβραάμ Λίνκολν. 

Για μια φορά ακόμη ξαναγράφω αυτό το ίδιο δημοσίευμα - ποίημα με την ελπίδα ότι και εκτός Λευκού Οίκου θα μπορεί κάτι να προσφέρει στην υπόλοιπη ανθρωπότητα και ιδίως στην Ελλάδα, την τόσο αδικημένη και κατατρεγμένη και να βοηθάει τους Έλληνες και εκτός της έδρας του.

Ποίημα:  Έκκληση στον Μπαράκ Ομπάμα

Αχ! Μη μας απογοητεύσεις

Μαύρε Λωτέ της Αχνόφεγγης Μέρας!

Μη σε παρασύρουν τα θηριώδη κύματα

ενός Ατέλειωτου Καιρού

Των Άσπρων Λωτοφάγων Προγόνων σου.

Όλων αυτών που ζέσταναν με τον όγκο τους

με το βάρος, τη σκιά και τις βλέψεις τους

το Βαρύγδουπο Γραφείο της Οβάλ Κάμαρας

στην Άσπρη Γειτονιά.

Εκεί, όπου εναπόθεταν τα άνομα σχέδια κι όνειρά τους

Μη λογαριάζοντας τι θα σάρωναν πίσω τους

οι κρύφιοι, κούφοι, λογισμοί τους

Στο βωμό της δικής τους Πεθυμιάς

Για Δόξα. Για Χρυσάφι. Για Δύναμη

Για το γονάτισμα των Αδύναμων Λαών.

Για λιώσιμο των Ανθρώπινων μερμυγκιών

κάτω απ’ τη βαρειά τους φτέρνα.

Κάνε να λάμψει Ήλιος Δικαιοσύνης μια φορά

Ν’ αντηχήσει Καμπάνα Πανανθρώπινη

κάποιου Τέλους. Και μιας Αρχής.

Κάνε Πρωτόφαντος Αστέρας να φανείς

ανάμεσα στους ακούνητους πενήντα,

σ’ έναν Ουρανό Ελπίδας.

Γ. Ορφανουδάκης

Με ιδιαίτερη συγκίνηση έμαθα για την απώλεια του θαυμάσιου λογοτέχνη-ποιητή Γ. Ορφανουδάκη.  Ήταν ένας σεμνός, αθόρυβος άνθρωπος, που τον σκεπτόμουν πάντα, δεν ξέρω  πως –κάτι σαν να “φυλλάτει θερμοπύλας” εκεί στο “βουνό - βουνών, καμάρι” (κατά τον Γ. Δροσίνη). Στο Πήλιο. Όπου είχαμε την αξέχαστη χαρά να γευθούμε τη φιλοξενία τους.

Τα τελευταία χρόνια είχα χάσει την επικοινωνία μας. Όμως… υπάρχει ο πνευματικός του απόηχος. Που δεν πρέπει να ξεχαστεί.

ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΑ

Και πιά σαν δρόμος με γκρεμούς

και με θανάσιμες στροφές

γέμισεν η ψυχή μου εικονοστάσια

ένα για κάθε πεθαμένο φίλο

σκοτωμένο μου όνειρο

χαμένο ιδανικό.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Καλό σου κατευόδιο

ρόδο

με λυγμούς που ανθορροείς

φως

που το μαύρο της νυκτός

σε καταπίνει.

Ζωή

έτσι , π’ ανοίγεις τα ιστία

για τον πλού σου στο αχανές

έτσι, που πιά το πριν σου

ανυπερθέτως σ’ έχει

ανακαλέσει.

Γ. Ορφανουδάκης

Αναδημοσιεύω αυτά τα δύο ποιήματα του Γ. Ορφανουδάκη, τα οποία δημοσιεύθηκαν το 2005 στο τεύχος 43 της Λογοτεχνικής Έκδοσης «Πειραϊκά Γράμματα».

Τούλα Μπούτου

Εκδήλωση για την μνήμη της Σοφίας Μπεφόν

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε.

Στις 4 Ιουνίου ημέρα Σάββατο και ώρα 20:00  στο Θέατρο ΕΛΠΙΔΑΣ, Αριστοτέλους 53 & Σμύρνης, θα τιμηθεί η μνήμη της Σοφίας Μπεφόν.

Η Σοφία Μπεφόν, ήταν μια ιατρός- ηρωίδα,  που το απέδειξε με τη ζωή και τη δράση της. Έχασε τη ζωή της μεταφέροντας έναν ασθενή από την Πάτμο στην Αθήνα, μαζί με όλο το πλήρωμα από την πτώση του ελικοπτέρου ΕΚΑΒ κατά τη μεταφορά του ασθενή. Για την ζωή και το πολύπλευρο, τόσο σημαντικό έργο της θα μιλήσουν άνθρωποι που την γνώριζαν. 

Ηθοποιοί θα διαβάσουν κείμενα και ποιήματα που αφορούν την Σοφία Μπεφόν.

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη, όμως απαιτείται η δήλωση για την συμμετοχή σας εγκαίρως για την κράτηση των θέσεων στο ταμείο του Θεάτρου.

Τηλέφωνα

Θέατρο Ελπίδας:  210 8816780

Μανώλης Δεστούνης:  6945262890