Με ιδιαίτερη
συγκίνηση έμαθα για την απώλεια του θαυμάσιου λογοτέχνη-ποιητή Γ. Ορφανουδάκη. Ήταν ένας σεμνός, αθόρυβος άνθρωπος, που τον
σκεπτόμουν πάντα, δεν ξέρω πως –κάτι σαν
να “φυλλάτει θερμοπύλας” εκεί στο “βουνό - βουνών, καμάρι” (κατά τον Γ. Δροσίνη).
Στο Πήλιο. Όπου είχαμε την αξέχαστη χαρά να γευθούμε τη φιλοξενία τους.
Τα τελευταία
χρόνια είχα χάσει την επικοινωνία μας. Όμως… υπάρχει ο πνευματικός του απόηχος.
Που δεν πρέπει να ξεχαστεί.
ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΑ
Και πιά σαν
δρόμος με γκρεμούς
και με θανάσιμες
στροφές
γέμισεν η
ψυχή μου εικονοστάσια
ένα για κάθε
πεθαμένο φίλο
σκοτωμένο
μου όνειρο
χαμένο
ιδανικό.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
Καλό σου
κατευόδιο
ρόδο
με λυγμούς
που ανθορροείς
φως
που το μαύρο
της νυκτός
σε
καταπίνει.
Ζωή
έτσι , π’
ανοίγεις τα ιστία
για τον πλού
σου στο αχανές
έτσι, που
πιά το πριν σου
ανυπερθέτως
σ’ έχει
ανακαλέσει.
Γ.
Ορφανουδάκης
Αναδημοσιεύω αυτά τα δύο ποιήματα του
Γ. Ορφανουδάκη, τα οποία δημοσιεύθηκαν το 2005 στο τεύχος 43 της Λογοτεχνικής
Έκδοσης «Πειραϊκά Γράμματα».
Τούλα Μπούτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου