Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896 στο “Παναθηναϊκό Στάδιο”

Μια μικρή αναδρομή στην ιστορία των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα το 1896.

Τώρα που και οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στο Rio έλαβαν τέλος, και αρκετά επιτυχημένα για τις διεθνείς συνθήκες τις οικονομικές, τις κοινωνικές, τις ανθρωπιστικές, αφού όλα βροντοφωνούσαν για τις δυσκολίες και τις χίλιες μύριες αντιξοότητες για την πραγματοποίηση ενός  τέτοιου άθλου, ας αναπολήσουμε με συντομία όμως και με περηφάνια και με τις ελληνικές μας καρδιές ευαισθητοποιημένες πάντα για ό,τι είναι ακραιφνώς Ελληνικό, για όποιο γεγονός συνδέει την Ελλάδα με το Αρχαίο πνεύμα το Αθάνατο, του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού. Όπως ο δικός μας ποιητής, ο ελληνικός μας Παλαμάς το απαθανάτισε στον αθάνατο Ύμνο του, που από το 1958 καθιερώθηκε σαν ο επίσημος Παγκόσμιος Ολυμπιακός ύμνος με απόφαση της ΔΟΕ.

Νικητής του τότε Μαραθωνίου ήταν ο αξέχαστος Σπύρος Λούης που μπήκε ταλαίπωρος και ρακένδυτος στο στάδιο. Όμως κάτοχος μιας Νίκης Τρανής, που την θαύμασε όλος ο κόσμος και τον αντάμειψαν με ιδιαίτερες θριαμβευτικές εκδηλώσεις.

Ο διευθυντής τότε της εφημερίδας “Εστία”, ο αγαπημένος μου ποιητής ο Γεώργιος Δροσίνης, ήταν από τους υψηλότερα ιστάμενους που εργάστηκαν ακατάπαυστα για την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων και συνέτεινε πολύ σημαντικά στο γεγονός αυτό.

Το Παναθηναϊκό Στάδιο είχε χτισθεί τον 4^ο π.Χ. αιώνα από τον Λυκούργο και βελτιώθηκε τον 2^ο μ.Χ. αιώνα από τον Ηρώδη τον Αττικό.

Ο Δημ. Βικέλας, αυτή η ξεχωριστή Ελληνική πολυσχιδής προσωπικότητα, είχε την αμέριστη εύνοια και παραδοχή του αρχαιολάτρη βαρόνου Pierre de Coubertin, που ήταν η ψυχή και το όνειρο της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην Ελλάδα. Εκεί όπου γεννήθηκαν.

Έτσι λοιπόν, τον Ιούνιο του 1894 στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο στο Παρίσι ψηφίζεται και ορίζεται η Αθήνα ως η πρώτη πόλη για την επίτευξη αυτού του σημαντικού, για όλον τον πολιτισμένο κόσμο, γεγονότος. Ο Δημ. Βικέλας, ο πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Ήταν 60 χρόνια (από το 1834) που η Αθήνα έγινε η πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Επικρατεί ενθουσιασμός, ένα πλήθος κόσμου από όλα τα μέρη της Ελλάδας έρχεται να εγκατασταθεί στην πρωτεύουσά μας, ανεβάζοντας έτσι το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο και την θέση της Αθήνας σε πολύ διαφορετική κλίμακα σαν πόλη.

Όμως υπάρχει η επίπτωση κάποιας άναρχης οικοδόμησης που επακολούθησε και που θα στοιχίσει στο εγγύς μέλλον στη μορφή της οικοδομικής μορφής της πρωτεύουσας.

Η ανάληψη των αγώνων είχε βέβαια τεράστια προβλήματα, κυρίως οικονομικά και θέματα συνδεόμενα με την κυβερνητική κατάσταση. Η Ελλάδα ήταν σε δεινή οικονομική θέση.

Με θέληση και αποφασιστικότητα ο Ελληνικός λαός κατόρθωνε να ξεπερνά ένα-ένα τα εμπόδια και να χτίζει τα θεμέλια για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την τέλεση των Αγώνων. Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή κατάφερε με την ιδιωτική κινητοποίηση και συνεισφορά, δωρεές αλλοδαπών και Ελλήνων ομοεθνών του εξωτερικού, ακόμη και προπώληση εισιτηρίων να καλύπτει τα ατελείωτα έξοδα. Ο αρχιτέκτων της ανακατασκευής του Παναθηναϊκού Σταδίου Αναστάσιος Μεταξάς στηρίχθηκε στις αρχαιολογικές μελέτες και ανασκευές του Ε. Τσίλλερ για το Παναθηναϊκό Στάδιο τα οποία είχαν γίνει πάνω στα σχέδια του Σταδίου του Ηρώδου του Αττικού.

Το Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν ο κύριος χώρος διεξαγωγών των έργων των Ολυμπιακών Αγώνων. Το αρχαίο μνημείο αποκαταστάθηκε πολύ αποτελεσματικά (550 εργάτες εργάστηκαν στα διάφορα λατομεία: Πεντέλης και των γύρω χώρων –των αθλητικών εκδηλώσεων).

Η γιορτή της Αθήνας υπήρξε λαμπρή. Πάρα πολλές οι τελετές με μεγάλη συμμετοχή του αθηναϊκού λαού. Το 10ήμερο ήταν πλήρες από κόσμο. Μεγάλη η τελετή και για τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Γ. Αβέρωφ. Η ημέρα έναρξης ήταν η Κυριακή του Πάσχα 2η Μαρτίου.

Δεν θα μιλήσω για τους δικούς μας σύγχρονους (2004) Ολυμπιακούς Αγώνες, που ναι μεν υπήρξαν επιτυχημένοι σαν θέαμα, όμως τα έξοδα που στοίχισαν, ήταν ένας οικονομικός όλεθρος για την χώρα μας, και ακόμη έχουμε μπροστά μας αυτά τα ακριβοπληρωμένα, ερείπια. Για τα οποία δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για την μετέπειτα τύχη και χρησιμότητά τους. Θλιβερή ανάμνηση φροντίσαμε να γίνουν. Και -ελπίζω!- κάποιας μεταμέλειας για τους υπεύθυνους.

Όμως οι Έλληνες έχουν ακατάβλητη επιμονή και χαρίσματα, στο αρκετά νοθευμένο, όμως πάντα ισχυρό, όσο απέμεινε, DNA τους. Μια φωτεινή παρουσία η Ελληνική συμμετοχή, με σημαντικά μετάλλια και βραβεία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Rio της Βραζιλίας. Και όχι μόνον με τους αθλητές μας αλλά και με τους ξεχωριστούς, για ένα βάθρο πολύ υψηλότερο, αθλητές, τους παραολυμπιακούς μας. Που τίμησαν την πατρίδα μας με χρυσά, ασημένια, χάλκινα μετάλλια πάρα πολλά, σε αναλογία μεγέθους χώρας, και συγκρινόμενα με πολύ μεγαλύτερες χώρες.

Κι εδώ το μελανό σημείο, το όνειδος εκφρασμένο από το στόμα κάποιου (πολιτικού;) Αρτέμη Σώρρα. Που τόλμησε να χαρακτηρίσει όλους τους αθλητές (που παρά την κάποια σωματική τους πλημμέλεια, συνήθως λόγω ατυχήματος, συναγωνίζονται επάξια τους συναδέλφους τους αθλητές στον στίβο) σαν “υβρίδια και ζώα που φτιάχνουν τον πλανήτη των αναπήρων κλπ.”. Κάποια αυστηρή δικαστική, καταδικαστική απόφαση χρειάζεται γι’ αυτόν τον υβριστή των ανθρώπινων χαρισμάτων και δικαιωμάτων. Κι ας θυμηθεί και την σοφή παροιμία. “Ουδένα προ του τέλους μακάριζε”.

Τελειώνοντας αυτή τη μικρή αναδρομή μου σε κάτι αιώνιο, θα προσθέσω πως ελπίζω κάποτε ν’ αναγνωρισθεί το δικαίωμα οι Ολυμπιακοί Αγώνες να διεξάγονται πάντα στο χώμα και τον χώρο που τους γέννησε, μαζί με τον πολιτισμό που η μικρή Μεγάλη χώρα μας, διέσπειρε σ’ όλο τον κόσμο.

Εδώ θα ήθελα να εντάξω κάποιο ποίημα, που έχω γράψει και έχω αφιερώσει αντικρίζοντας τους παραολυμπιονίκες.

Αντικρίζοντας τους Παραολυμπιονίκες

Πηγή ζωής αστείρευτη

Νάματα που αναβλύζουν

Από βαθύσκιωτες πληγές σώματος και ψυχής.

Μα βρήκαν δρόμους να περνούν και να νικούν

Να υψώνουν, να καταυγάζουν σκοτεινιές.

Σημαία πανανθρώπινη είν’ η παλικαριά σας

Η αλκή που αντικρίσαμε

Σ’ αδούλωτους αρμούς.

Φραγμοί δε βρίσκονται για σας

Κόντρα στη λεβεντιά σας

Κόντρα στην Πίστη την Αγνή

Που υψώθηκε τρανή

Κι εστάθη φωτοστέφανος στα ωραία μέτωπά σας

Τη θεία φλόγα υπέρλαμπρη

Να αφήσει να διαβεί…