Νέοι Καιροί… όμως λίγο πιο παλιά…

Δεκέμβριος 2004. Κι οι γιορτές παρούσες, με τα κεκτημένα τους δικαιώματα που αψηφούν τόσες αναποδιές, δυστυχίες και τρομερά σαρώματα πάνω στον πλανήτη. Θα περάσουν αυτές οι μέρες διαγράφοντας τη φωτεινή τους τροχιά, που τη θέλουν πάντα ξεχωριστή και ανίκητη.

Ο αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» με πρόλαβε. Με το μελαγχολικό του αρθράκι, όμως σαν να μου χάρισε και κάποια ενδόμυχη παρηγοριά, κάτι σαν μοιρολατρικά γλυκιά παραδοχή, μου απάλυνε την αίσθηση της πίκρας που ακολουθούσε τη ματιά μου σαν ακουμπούσε εκεί, στην ίδια θέση. Μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη, όπου μία – μία από κάτω αραδιασμένες οι ευχετήριες κάρτες. Τις θυμόμουνα πολλές, πάρα πολλές, άλλες μεγάλες, άλλες μικρότερες, χρωματιστές, χρυσοστόλιστες, λιγόλογες ή κάπως πιο μακρόστιχες. Ακουμπούσε πάνω τους η ματιά μας κι ευφραινόταν… Όσο παλαιότερα τόσο περισσότερες… Μα τούτη τη χρονιά έχουν φτάσει να ‘ναι πια τόσο λίγες, τόσο κοντή κι αραιωμένη η επάλληλη γραμμή τους! Κι έλεγα λοιπόν με τον νου μου. Ε! περάσανε τα χρόνια! Θάμπωσε η σπαργή της νιότης, κόντυνε η φλόγα της επιτυχίας, η στιλπνάδα της επικαιρότητας, η ορμή της πρωτοπορίας… Μας ξεχνούν, βουλιάζουμε στην αφάνεια, κοινή των ανθρώπων η μοίρα!

Κι είναι ευτύχημα που ο Παντελής, αυτός που καμάρωνε τόσο και δεν εννοούσε να τις μαζέψουμε ακόμη και πολλές μέρες αφού οι γιορτές είχαν περάσει, «Άφησέ τις ακόμα λίγο! Μ’ αρέσουν! Να τις βλέπω» δεν μπορεί πια ν’ αξιολογήσει αριθμό και ονόματα φίλων που δεν ξεχνούν…

Όμως να, η μελαγχολική πέννα του αρθρογράφου της «Ελευθεροτυπίας» έδωσε μια άλλη διάσταση. Τόσο πραγματική, ψυχρή και αλάνθαστη. Τώρα πια τα e-mail (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) και τα SMS (σύντομα μηνύματα μέσω κινητών) πήραν τη θέση της ανθρώπινης γραφής και της ανθρώπινης φωνής μέσα από την τηλεφωνική συσκευή.

Στο πατάρι μου πριν κάποια χρόνια, βρισκόταν η αγαπημένη μου κόκκινη βαλίτσα, η οποία ήταν γεμάτη από την προσωπική μου αλληλογραφία, που είχε αξία ανεκτίμητη για μένα αφού ήταν γεμάτη από περιστατικά ζωής, αναμνήσεις, σχέδια για το μέλλον, εξομολογήσεις κλπ. Κάποτε, με ένα τυχαίο ατύχημα -μια πλημμύρα- καταστράφηκε η κόκκινη βαλίτσα και μου έμεινε  ο καημός. Μια απώλεια για μένα που ακόμη μετράει.

Η τεχνολογία λοιπόν θριαμβολογεί κι εδώ παντοδύναμη. Οι άνθρωποι ξέχασαν να γράφουν. Η λέξη «αλληλογραφία» με την στενή της έννοια σε λίγα χρόνια θα λείψει από τα λεξικά… Όπως επίσης και το γράμμα, η επιστολή, το ραβασάκι και ότι έχει σχέση με την αλληλογραφία.

Κι ας αφήσουμε τον χρόνο, που έχει να κρίνει τόσα πολλά και καινούργια, να βρει κι εδώ μια μικρή απάντηση. Θα μπορέσει ο Άνθρωπος να γίνει ευτυχέστερος; Θα μπορέσουν αυτά, που ακολουθούν, ν’ αντικαταστήσουν επάξια και θριαμβευτικά αυτά που όλο και φεύγουν νικημένα;