ΕΛΠΙΔΑ, για την Μαρί Κόλβιν

Ναι, είναι παρήγορο που και σήμερα, μέσα στους αλγεινούς, αλλοπρόσαλλους καιρούς μας υπάρχουν «ανθρώπινα αναθήματα» μπροστά στα οποία υποκλίνεσαι, έτσι, με όλη σου την ψυχή και την κριτική του πνεύματος σου. Έξω από εθνότητες, ψυχές, γένη, επαγγέλματος, κατηγορίες ανθρώπων γενικά. Σε σχέση καμία με οικονομική κατάσταση, μορφωτικό επίπεδο, κοινωνική θέση. Μικρά φωτεινά ξέφωτα αισιοδοξίας, ελπίδας, περηφάνιας για την ανθρώπινη παρουσία, το πέρασμά τους από τη ζωή.                       
Από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (της 24^ης Φεβρουαρίου) από τη στήλη «ΚΟΣΜΟΣ» της Κίττυ Ξενάκη – με τίτλο «Οι δημοσιογράφοι στο στόχαστρο». Διαβάζουμε… Και η ματιά μας καρφώνεται, ώρα πολλή, στη φωτογραφία μιας γυναίκας, μιας «μάνας». Της Ρόζμαρυ Κόλβιν. Είναι μια γυναίκα κάποιας ηλικίας. Μέσα στα μάτια της, ισομερισμένος ο Πόνος με την Περηφάνια. Σ’ ένα αποσταμένο χέρι κρατά την εικόνα της Μαρί Κόλβιν. Της κόρης της με τον μαύρο επίδεσμο που καλύπτει το αριστερό της μάτι. Είναι μια γλυκιά φυσιογνωμία σε μια πεισματική ενατένηση της πραγματικότητας, που την γνώριζε πολύ καλά, που την αντιμετώπισε μέχρι τέλους, και μάλιστα με πολύ μικρό διάστημα ύστερα από αυτή την τελευταία της φωτογράφηση.
Η μητέρα πληροφορεί μέσα από την συνέντευξη που δίνει: «Είχε καλύψει πολέμους και συρράξεις από Βαλκάνια και Τσετσενία μέχρι το ανατολικό Τιμόρ. Το 2011 είχε χάσει την όρασή της από το ένα μάτι από χειροβομβίδα, στη Σρι Λάνκα.. Τίποτα δεν την πτοούσε.»
Διαβάζουμε… τούτη την φορά η Μαρί Κόλβιν είχε φτάσει με κάθε μέσο στη Χομς της Συρίας. Δεν ήθελε να αφήσει την θέση της, ν’ απομακρυνθεί όπως άλλοι, κι ας ήξερε πως ο συριακός στρατός είχε την εντολή να σκοτώνει όποιον δημοσιογράφο πατήσει πόδι σε συριακό έδαφος. Δεμένη στο σκοπό της, που τον θεωρούσε καθήκον, επιθυμώντας να κερδίσει όσο γινόταν περισσότερο χρόνο για να δίνει πληροφορίες, να στέλνει τις ανταποκρίσεις της σε πολλά Διεθνή Δίκτυα, να ενημερώνει για την «απόλυτη φρίκη». Μήπως και κάποιοι, κάποιες συνειδήσεις ξεσηκωθούν, λυπηθούν την Χομς και το ανθρώπινο δυναμικό της, σταματήσουν το αδίστακτο μένος του Μπασάρ αλ Ασάντ.
«Αυτή ήταν η κόρη μου… Αυτό ήθελε, και το έκανε μέχρι τέλους. Κι έτσι έχασε το παιχνίδι της ζωής…» λέει πικραμένη, όμως συμβιβασμένη με την προσωπικότητα της κόρης της, μάνα.

Τούλα Μπούτου