Δούλες στο Θέατρο Ελπίδας

Παραθέτω την ιδιαίτερα εμπεριστατωμένη κριτική του θεατρολόγου και κριτικού Κωνσταντίνου Μπούρα για το έργο Δούλες στο Θέατρο ΕΛΠΙΔΑΣ :

"Έχω δει το κλασικό πια έργο του «αιρετικού» κλέφτη της αστικής τάξης Ζαν Ζενέ ερμηνευμένο με πολλούς τρόπους: πολιτικό, μεταφυσικό, υπαρξιακό, ρεαλιστικό, σουρεαλιστικό, μπαρόκ, εξπρεσσιονιστικά… αλλά ποτέ μέχρι τώρα γκροτέσκο, να παραπέμπει τόσο έντονα στο δυτικοευρωπαϊκό κουκλοθέατρο. Αυτός ο υπερτονισμός τής θεατρικότητας στην αρχή με ξένισε, αλλά δεν με εμπόδισε να παρακολουθώ το νόημα. Μετά από λίγα λεπτά, όταν ο θεατής συντονίζει τις κεραίες του με τον επιχειρούμενο θεατρικό κώδικα, άρχισα να διεισδύω σε άλλα στρώματα του κειμένου, που δεν τα είχαν μέχρι τώρα αναδείξει άλλοι… είδα δηλαδή με νατουραλιστική προοπτική, τα αδιέξοδο αυτών των καταδικασμένων υπάρξεων που είναι καταδικασμένες σε μια ιδιότυπη φυλακή, σε διαρκή εξορία από τον εαυτό τους και το μόνο που τους μένει είναι να πιθηκίζουν τους κοινωνικούς ρόλους, αναζητώντας όχι τη διέξοδο αλλά την προσωρινή ανακούφιση. Αυτό το «παιχνίδι» με τους θεσμούς και τα πρότυπα της καθεστηκυίας τάξης, θα επιφέρει βέβαια μακροχρόνιες αλλοιώσεις στον ψυχισμό τους, ώστε παρασυρμένες από την θεατρικότητα του καθημερινού πλέον τελετουργικού παιχνιδιού τους και μην βρίσκοντας επαρκή ψυχ-αγωγία λόγω του κόρου που προέρχεται από τη μονοτονία και την έλλειψη φαντασίας, η οποία θα πυροδοτούσε αλλαγές στο αυτοσχέδιο «σενάριο», καταφεύγουν στην υπέρβαση κάθε φυσικού γραπτού και άγραφου νόμου, που είναι ο φόνος, η αυτοκαταστροφή, η μετάβαση σε μια άλλη φυλακή κυριολεκτικότερη κι ως εκ τούτου ένδοξη. Παρασυρμένες από την προσωρινή δόξα των δολοφόνων στις εφημερίδες και στα έντυπα μαζικής κατανάλωσης, οι δούλες θυσιάζουν στο βωμό μιας ψευδαισθητικής αναγνωρισιμότητας αυτό που δεν μπορούν να χαρίσουν η μία στην άλλη: τη Ζωή, την αναπνοή, το δικαίωμα να υπάρχεις ακόμα και μέσα σε τέσσερις τοίχους με την ελευθερία της σκέψης αλώβητη. Αυτή ακριβώς είναι και η αστοχία τους: αμαρτάνουν, γιατί δεν μπορούν να μεταπλάσουν ποιητικώς την ανιαρή καθημερινότητά τους, δεν μπορούν να πιστέψουν σε μεταθανάτιους παραδείσους, δεν αρκούνται σε παραμυθίες της ψυχής τους, δεν… δεν… Ενώ ο ποιητής Ζαν Ζενέ κατάφερε να μεταβολίσει την αθλιότητα της ζωής του σε υψηλή ποίηση και να περάσει στην Αθανασία δια του πνευματικού του έργο, μην δίνοντας παρηγοριά και ψεύτικες ελπίδες στους κατατρεγμένους, αλλά αποκαλύπτοντας το απλό μυστικό του αντικατοπτρισμού της Αλήθειας στην ατομική συνείδηση με υποκειμενικό τρόπο. Κι εκεί έγκειται η μόνη φιλοσοφική ελευθερία που επιφυλάσσει στους παρίες του: «να ιδώ τον κόσμο ανάποδα, τον αδελφό μου ξένο και τον οχτρό αδέλφι μου αδικοσκοτωμένο» (όπως λέει ο Βάρναλης). Πόσο σύγχρονο ακούγεται αυτό, την εποχή των φρούδων ελπίδων και των χρεοκοπημένων ιδεολογιών.

            Η παράσταση στο «Θέατρο Ελπίδας» έδωσε μιαν άλλη, πιο λαϊκή πλευρά του Ζενέ, μακριά από τα στυλιζαρίσματα των αστών σκηνοθετών κι ερμηνευτών. Ήταν για τούτο πέραν του συμβατικού κι ως εκ τούτου ευπρόσδεκτη στο κουρασμένο θεατρολογικό μου αισθητήριο.

            Σίγουρα θα ωφεληθεί ο θεατρόφιλος που θα την παρακολουθήσει. Είναι σαν τα έργα του Σαίξπηρ. Σε απρόσμενες σκηνικές παραλλαγές τους, ανακαλύπτεις καινούργια ανίδωτα υποστρώματα του κειμένου."

 https://grafei.wordpress.com/2016/01/07/οι-δούλες-του-ζενέ-στο-θέατρο-ελπίδ/

Θέατρο ΕΛΠΙΔΑΣ
Αριστοτέλους 53 & Σμύρνης
2108816780 - 6945262890

Σκηνοθεσία: Μανώλης Δεστούνης
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Ιωαννίδου, Ράνια Πρέβεζα, Λίλιαν Παναγιωτοπούλου
Σκηνικά: Κική Μήλιου
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Ασημάκης
Φωτισμοί: Στάθης Αναστασίου
Δευτέρα και Τρίτη στις 9μ.μ.
Εισιτήριο 10 ευρώ, μειωμένο 7 ευρώ