Και τώρα που τον ήλιο
αλλάξαμε ματιά για να τον δούμε
αλλάξαμε τη θέση στην καρδιά μας
όπου κρατούσαμε για κείνον…
Τη θέση του στο κέντρο της ψυχής
για να σκορπίζει το μυστικό του φως
μόνον για τις εντός μας ανάγκες
Τώρα…
που απομυθοποιήθηκε η χάρη του
και η πλατειά παλάμη του
που σκόρπιζε αφείδωλα
τα μήλα των εσπερίδων
έκλεισε σε μια γροθιά απειλής
Σηκωμένη γροθιά τρόμου
ανάμεσα σε κείνον και σε μας,
μαύρα γυαλιά, αδιαπέραστα
έγιναν απαγορευτική πινακίδα
της όποιας Έλευσης
της όποιας αναγνώρισης.
Τούλα
Μπούτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου