Με ψυχική οδύνη ακούμε πάλι για τις πυρκαγιές που «δυστυχώς
πιστεύουμε οι πιο πολλές με σχέδιο» κατακαίουν το κατακαμένο πράσινο της χώρας
μας, το οποίο δυστυχώς δεν είναι πια εκείνο που ήταν. Και ανακαλώ πάλι στη
μνήμη εκείνο το μικρό μου ποίημα «Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ» που εκφράζει την ανήσυχη
πίκρα για ένα από τα πολλά κακά που συμβαίνουν.
Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ
Έτσι, σαν
έπεσε η νυχτιά
στο δάσος το
καμένο πέρα ως πέρα
ήταν πιο μαύρη
η Σιωπή
κι’ από τη
σκοτεινιά της…
Ο ήλιος στην
απτόητη πρωινή έλευσή του
έφερε πάλι
το φως
γυρεύοντας το
πράσινο μελωδικό δοξαστικό του
Όμως μόνον
ένα ανάκουστο “τετέλεσθαι”
κι’ από το
τελευταίο κάρβουνο – κλαδί.
Κι η
Ανθρώπινη υπογραφή
με την
ανώφελη πια περίσκεψή της…
Τούλα Μπούτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου