Κάποτε θα’ ρθει η στιγμή
που θα σημάνει την Αρχή
προς την Ελπίδα
Να σ’ ανταμώσω εκεί που εσύ
Έφυγες σπέρνοντας για με
η καταιγίδα
Θα σε κρατώ τότε σφιχτά
κι ας είσαι μόνο μια σταλιά
και μια ηλιαχτίδα
Τον Χάρο δεν θα φοβηθώ
φτάνει κοντά σου να βρεθώ
Δροσοσταλίδα
Κάποτε πια δεν θα πονώ
κι ούτε από σκέψεις θ’ αγρυπνώ
και θα σπαράζω
Γιατί για όλα στη ζωή
υπάρχει πάντα μια στιγμή
που λες ‘αράζω’.
Τούλα Μπούτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου