Ένα κείμενο πάνω στην εργασία του Αλέξανδρου Σερενέ:
Ιατρική, Ποίηση
Παράλληλοι Βίοι
Ένα αξιόλογο άρθρο που αφορά τους ιατρούς επιστήμονες και όχι
μόνον, διότι συνδυάζει και τον ρόλο που παίζει στη ζωή μερικών ιατρών, και
κάποια τέχνη που σε συνδυασμό και συμπλήρωμα των Ιατρικών γνώσεων ολοκληρώνει
την Ιατρο-λογοτεχνική προσωπικότητα του ιατρού αυτού. Το άρθρο ανήκει στον
ιατρό-ποιητή-λογοτέχνη Αλέξανδρο Σερενέ, ειδικόν χειρουργό ορθοπεδικό με μακρά
θητεία και πολύ επιτυχημένη και στη Γερμανία -όπου έκανε και όλες τις ιατρικές του
σπουδές- και στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε επί πολλά χρόνια σε νοσοκομεία, όπως κατ’
εξοχήν στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας διευθύνοντας το ορθοπεδικό τμήμα
του νοσοκομείου. Ο Αλέξανδρος Σερενές όμως παράλληλα είναι ένας αναγνωρισμένος
ποιητής, κατέχοντας μία εξέχουσα θέση στο ποιητικό μας στερέωμα.
Ο Αλέξανδρος Σερενές πιστεύει πως η λογοτεχνία και ειδικότερα
η Ποίηση, είναι κάτι σαν αντίβαρο στο καταλυτικό δόσιμο του επιστήμονα στην πιο
ανθρωπιστική αλλά και την πιο σκληρή επιστήμη, αφού αφορά την ίδια τη ζωή, και
την ποιότητα αυτής της ζωής. Τη μάχη που δίνεται καθημερινά για να αντιπαλεύεις
τη Νόσο, που μάχεται αυτή την ζωή και τους κινδύνους της, του αγώνα για να
επιτύχεις την Νίκη και την απομάκρυνση αυτής της επικίνδυνης κατάστασης.
Ο συγγραφέας τονίζει πόσο χρειάζεται, η έμπνευση, η
διορατικότητα, η φαντασία, η κρίση, για να γεννούν την Διάγνωση της αρρώστιας
και το είδος της θεραπευτικής αγωγής που θα χρειαστεί. Για όλα αυτά έχει
πρωτομιλήσει ο Ιατρός ο κορυφαίος των αιώνων. Ο δικός μας Ιπποκράτης που
γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Την ανάγκη της λογοτεχνίας στο πεδίο της Ιατρικής
συμμερίζονταν σε πολλές χώρες και ξένες Ιατρικές Σχολές. «Θα πρόσθετα» λέει ο
συγγραφέας «πως πρέπει να καθιερωθεί και η Ηθική ως μάθημα». Αλήθεια, σ’ αυτή
την πρωτοφανή εποχή της ηθικής κατολίσθησης και των ανύπαρκτων σχεδόν ηθικών
αξιών, το μικρό φωτάκι Ελπίδας για κάποια ανάκαμψη είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας
-κάτι σαν τον μίτο της Αριάδνης που αν τον βρεις και τον ακολουθήσεις
προσεκτικά και μεθοδικά θα μπορέσει να σε βγάλει μέσα από την δαιδαλώδη διανομή
σε κάποιο ξέφωτο.
Ο Αλέξανδρος Σερενές θεωρεί και την Μουσική αλληλένδετη και
βασικό στήριγμα για την άσκηση της Ιατρικής. Και ας θυμηθούμε τα περίφημα
Ασκληπιεία -τα πρώτα νοσοκομεία- που είχαν τόσο σοφά μελετήσει τη δομή τους, ώστε
ο ασθενής να ευφραίνεται με τους μουσικούς ήχους -να κοιμάται νανουρισμένος από
την ευλογία τους, και η θεραπεία να έχει απόλυτη σχέση και με την ύπαρξη τους.
«Η Ιατρική θεραπεύει -η ποίηση κινητοποιεί τις αισθήσεις στο
αδιαμφισβήτητο απόλυτο, στο φως» αναφέρει ο Σερενές. «Νεκροί χωρίς Ανάσταση θα
είμαστε πολύ πριν το Τέλος δίχως ιατρική και ποίηση».
Το κείμενο του συναδέλφου θα πρέπει να διαβαστεί πολύ και
κυρίως από νεαρούς συναδέλφους, που παραπαίουν σήμερα μπροστά στους πειρασμούς
των Καιρών, τις Σειρήνες που θα μπορούσαν να κάνουν να ματαιωθεί πάραυτα και
ολοκληρωτικά το μοναδικό, των αιώνων, ταξίδι της Οδύσσειας -και μόνον ο
πολυμήχανος Έλληνας πρόγονος στάθηκε νικητής στις τότε φοβερές προκλήσεις των
εποχών.
Το αξιόλογο κείμενο -όνειρο, ελπίδα και προσμονή για κάτι
μελλούμενο- τελειώνει με μια παραίνεση:
«Να διαβάζετε ποίηση. Είναι το σώμα των Θεών, της Ψυχής ο
ίσκιος, για μας εγεννήθη. Αυτεξούσια υψώθηκε και πέρασε σύρριζα, άλλοτε μέσα μας
και μας έφερε μέχρι την εξώπορτα του κάτω κόσμου. Ψίθυροι, κράματα χαλκού,
πέτρας, δαφνόφυλλα στεφάνια, θρίαμβοι. Αυτό καταθέτω για την ποίηση και την
Ιατρική αρκεί να τις ζητάς όπως ο Goethe την Ελλάδα με τα μάτια της Ψυχής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου