«Γραμμένο
για τη μάνα μου, την εποχή που φοβόμουν ότι είναι πια πολύ κοντά το τέλος».
Μανούλα, το μαντήλι σειείς και πας.
Φεύγεις και μας αφήνεις.
Ήταν μακρύς ο δρόμος και τον διάβηκες
Μακρύς, τον τέλειωσες, δεν λέω…
Κι έδρεψες τις πίκρες τις πολλές
και τις χαρές τις λίγες.
Κι είδες, και γνώρισες, και πίστεψες
κι αρνήθηκες, κι έλπισες, κι αγάπησες
πολύ…
Τα ρυάκια του χρόνου
αυλάκωσαν τη διάφανη θωριά σου.
Και της ψυχής σου τον καθρέπτη πως
τον θόλωσαν.
Δεν αντιφέγγει πια το αύριο.
Μόνον το χτες περιδιαβάζει πια εντός
του.
Μόνο το χτες… κι είμαστε μεις μέσα
του παιδιά…
Κι είμαστε ανθοί στο αυγινό
μπουμπούκιασμά τους…
Είμαστε της αγκαλιάς σου η δικαίωση,
της νιότης, της σπαργής σου
βλασταρούδια…
Μανούλα, είπαμε πολλά.
Πόσο πολλά είναι τα κοινά τα βήματά μας…
Όμως εγώ…
Εγώ είχα ακόμα τόσα να σου πω,
τόσο πολλά να σε ρωτήσω ακόμα,
τρέμω την Πύλη που θα κλείσει
κι είναι απόνετη…
Πως και να σφαλιχτούνε τόσα
εντός μου;
Τρέμω το που δε θάμαι πια παιδί…
της όψιμης ορφάνιας τα σκοτάδια…
Τρέμω τα όσα θα μείνουν αναπάντητα
και στη φωνή μου αντίλαλος κανένας…
Μανούλα, μόνον τα παιδικά μου δάκρυα
βρήκα να σε ραντίσω…
Να σου δροσίσουν την άνυδρη την όψη
σου
μαζί σου να τα πάρεις
κατευόδιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου